Palestina kruipt in je vel

Net terug thuis na 2.5 week Palestina is het moeilijk om kort en bondig mijn ervaringen weer te geven. 't Was alweer 5 jaar geleden dat ik er nog geweest was en eigenlijk is Palestina niet veranderd. Nog steeds zijn de Palestijnen even open, vriendelijk, verwelkomend (bestaat dat woord eigenlijk?), melancholisch, stijdbaar, optimistisch over hun toekomst, ... . Ik mis ze al, zoals ik ze 5 jaar lang gemist heb. Tegelijkertijd ben ik blij dat mijn gevoel me 5 jaar geleden niet misleid heeft. De strijd van de Palestijnen voor gerechtigheid is een strijd die meer dan de moeite waard is en ik ben dan ook blij dat ik op een bescheiden manier hieraan heb bijgedragen. En zoals de Palestijnen ben ik optimistisch. De geschiedenis heeft uitgewezen dat een rechtvaardige strijd steeds overwint.

En dan is er Handala natuurlijk. Hem kom je overal in Palestina tegen en misschien kan ik via hem nog het best duidelijk maken waarvoor de Palestijnse strijd staat. Hij is omnipresent. Kritisch voor iedereen die kiest voor het ik tegenover het wij. Hij neemt het op voor de Palestijnen in Israël, de bezette gebieden en de vluchtelingen in de vluchtelingenkampen. Hij viseert Israel, de VS, de Arabische leiders en iedereen het nalaat om het echt op te nemen voor alle Palestijnen.
De kritsche potlood van cartonist Naji Al-Ali, de vader van Handala, zorgt ervoor dat hij geliefd is bij de Palestijnen. Naji Al-Ali zelf echter was gehaat door velen die zijn kritische cartoons maar matig konden waarderen. Meermaals probeerde men hem via censuur het zwijgen (stoppen met tekenen) op te leggen. Maar zoals je op de cartoon kan zien is men daar nooit in geslaagd... tot hij in 1987 werd vermoord. Als je er meer over wil weten, vind je het hier. (via een webarchief want niet meer online)